José Mourinho

José Mourinho
Imię i nazwisko	José Mário dos Santos Félix Mourinho
Data i miejsce urodzenia	26 stycznia 1963 Setúbal, Portugalia
Pseudonim	The Special One, Mou
Wzrost	176 cm[1]
Informacje klubowe
Obecny klub	Real Madryt (trener)
Kariera seniorska
Lata	Klub	M (G)
1980–1982 1982–1983 1983–1985 1985–1987	Rio Ave Vila do Conde Belenenses GD Sesimbra Comércio e Indústria	16 (2) 16 (2) 35 (1) 27 (8)
Kariera trenerska
Lata	Klub/reprezentacja
1990–1991 1993–1994 1996–2000 2000 2001–2002 2002–2004 2004–2007 2008–2010 2010–	Estrela Amadora (asystent) Porto (asystent) FC Barcelona (asystent) Benfica Lizbona União Leiria Porto Chelsea FC Inter Mediolan Real Madryt
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
José Mourinho w Wikicytatach

José Mário dos Santos Félix Mourinho (wym. [ʒuˈzɛ moˈɾiɲu], uproszczona polska /żuze moriniu/; ur. 26 stycznia 1963 roku w Setúbal) – portugalski trener i były piłkarz. Prowadzi klub hiszpańskiej Primera División, Real Madryt. Nazywany czasem "The Special One". Tytuł ten wymyślił sam Mourinho, a później został on podchwycony przez brytyjskie media^[2].
Mourinho jest synem byłego portugalskiego bramkarza Félixa Mourinho i tak jak ojciec postanowił spróbować sił jako piłkarz, jednakże nie odznaczał się zbyt wielkimi umiejętnościami i szybko zakończył karierę. Początkowo pracował jako asystent w Estreli Amadora, a później FC Porto. Na początku lat 90. Portugalczyk został tłumaczem trenera FC Barcelona sir Bobby'ego Robsona.
W 2000 roku podjął pierwszą samodzielną pracę jako trener i zaliczył udane okresy pracy w SL Benfica i União Leiria. W 2002 roku powrócił do Porto, tym razem jako trener i już w pierwszym sezonie zdobył z tym klubem mistrzostwo Portugalii, Puchar Portugalii oraz Puchar UEFA. Rok 2004 zakończył z jeszcze lepszymi wynikami. Porto obroniło tytuł mistrzowski i wygrało najważniejsze futbolowe rozgrywki w Europie, Ligę Mistrzów.
W 2004 roku Mourinho przeniósł się do angielskiego Chelsea FC, z którą dwukrotnie, w 2005 i 2006 roku, zdobył mistrzostwo Anglii oraz kilka innych krajowych trofeów. Często udzielał kontrowersyjnych wypowiedzi oraz wywiadów, lecz swoimi wynikami udowadniał, że należy do światowej czołówki szkoleniowców. W sezonach 2004/05 i 2005/06 Międzynarodowa Federacja Historyków i Statystyków Futbolu (IFFHS) uznała go za najlepszego trenera na świecie.
Po serii słabszych wyników Mourinho został zwolniony i przed sezonem 2008/09 podjął się pracy we włoskim Interze Mediolan, z którym podpisał trzyletni kontrakt. Już po trzech miesiącach pracy zdobył swoje pierwsze trofeum, Superpuchar Włoch, zaś całe rozgrywki 2008/09 zakończył z tytułem mistrzowskim. W następnym sezonie jako pierwszy menadżer w historii Włoch zdobył potrójną koronę, czyli wygrał ligę, krajowy puchar oraz Ligę Mistrzów. Stał się również trzecim menadżerem w historii futbolu, który dwukrotnie wygrał Ligę Mistrzów z dwoma różnymi zespołami. Wcześniej dokonali tego tylko Ernst Happel i Ottmar Hitzfeld.
28 maja 2010 roku, Mourinho objął drużynę Realu Madryt, podpisując z królewskimi 4-letni kontrakt, stając się jednocześnie najlepiej zarabiającym trenerem świata.

Spis treści 1 Kariera szkoleniowa 2 Statystyki 3 Sukcesy szkoleniowe 3.1 União Leiria 3.2 FC Porto 3.3 Chelsea Londyn 3.4 Inter Mediolan 3.5 Real Madryt 3.6 Indywidualnie 4 Odznaczenia i wyróżnienia specjalne 5 Przypisy 6 Linki zewnętrzne

Kariera szkoleniowa

Szybko zrezygnował z kariery piłkarskiej i z zamiarem zgłębiania warsztatu trenerskiego wyjechał do Anglii. Po powrocie do kraju przez dwa sezony pracował jako asystent i trener młodzieży. Dobra znajomość języka angielskiego pozwoliła mu na rozpoczęcie współpracy z Bobby Robsonem, najpierw w Sportingu i później – z dużo większym powodzeniem – w FC Porto i FC Barcelona. Ich największe sukcesy z tego okresu to dwa tytuły mistrza Portugalii oraz po jednym Pucharze i Superpucharze tego kraju. W Barcelonie Mourinho już przy boku następcy Robsona Holendra Louisa van Gaala wywalczył także dwukrotnie mistrzostwo Hiszpanii.
W 2000 roku objął posadę pierwszego trenera Benfiki, ale po miesiącu został wyrzucony po kłótni z prezesem. Do młodego szkoleniowca nie zrazili się jednak działacze União Leiria. W 2001 roku zaproponowali mu pracę, która zakładała szeroką autonomię w podejmowaniu decyzji. Właśnie w Leiria Mourinho odniósł swój pierwszy sukces – ligowego średniaka doprowadził do trzeciego miejsca w lidze i wywalczył awans do rozgrywek Pucharu UEFA.
Niedługo później został szkoleniowcem FC Porto i w ciągu zaledwie dwóch lat z dotychczasowego lidera jedynie na krajowych boiskach, uczynił najlepszą drużynę Starego Kontynentu; zdobył z nią dwa najważniejsze trofea w europejskim futbolu – Puchar UEFA i Puchar Europy. W tamtej drużynie występowali m.in. bramkarz Vítor Baía oraz młodzi Ricardo Carvalho i Paulo Ferreira, których potem zabrał do Chelsea, oraz Brazylijczyk z portugalskim paszportem Deco, późniejszy lider drugiej linii Barcelony i reprezentacji Portugalii.
Dla Mourinho praca ze "Smokami" okazała się trampoliną do klubu znacznie potężniejszego, zarówno pod względem ekonomicznym, jak i sportowym. 2 czerwca 2004 podpisał kontrakt z Chelsea Londyn, która rok wcześniej znalazła nowego finansowego mecenasa w osobie rosyjskiego miliardera Romana Abramowicza. Pierwszym sukcesem portugalskiego szkoleniowca było odzyskanie w 2005 roku, po pięćdziesięcioletniej przerwie, tytułu mistrza Anglii. Rok później powtórzył to osiągnięcie. Na arenie międzynarodowej podopieczni Mourinho, wśród których znajdowali się m.in. Frank Lampard, Petr Čech, Didier Drogba, czy sprowadzeni przez niego z Porto Ricardo Carvalho i Paulo Ferreira, dwukrotnie dotarli do półfinałów Ligi Mistrzów, gdzie za każdym razem ulegali Liverpoolowi. Szkoła Mourinho, nastawiona na zespołowość (trener nie sprowadzał uznanych piłkarzy, ale raczej mniej ogranych i nieznanych – vide Drogba – którzy dopiero w Chelsea awansowali do piłkarskiej elity) i prymat skuteczności nad efektownym stylem gry, stała się jedną z najsilniej oddziałujących metod szkoleniowych początku XXI wieku. Rozstanie szkoleniowca z londyńską drużyną nastąpiło 20 września 2007 roku; w nocy z 19 na 20 w siedzibie Chelsea zebrał się zarząd klubu, który po słabszym początku sezonu w lidze i Lidze Mistrzów (1:1 z Rosenborgiem Trondheim), zdecydował o rozwiązaniu kontraktu z Mourinho.
2 czerwca 2008 został trenerem Interu Mediolan. W ciągu dwu lat pracy zdobył z nim dwa tytuły mistrza i jeden Puchar Włoch, a także doprowadził go do – pierwszego od 45 lat – zwycięstwa w Lidze Mistrzów. W finale Inter pokonał 2:0 Bayern Monachium, prowadzony wówczas przez Louisa van Gaala, z którym Mourinho współpracował w okresie pobytu w Barcelonie.
28 maja 2010 roku Inter Mediolan osiągnął porozumienie z Realem Madryt w sprawie przejścia Mourinho do tego klubu. 31 maja został oficjalnie zaprezentowany jako nowy szkoleniowiec Realu^[3][4]. Podpisał czteroletni kontrakt. 29 sierpnia 2010 nastąpił jego debiut w Primera Division z którym jego Real Madryt zremisował bezbramkowo 0:0 z RCD Mallorca. Pierwsze trofeum z klubem z Madrytu zdobył 20 kwietnia 2011. Jego zespół pokonał po dogrywce w finale Copa del Rey odwiecznego rywala FC Barcelonę po trafieniu Cristiano Ronaldo. Dzięki temu zwycięstwu Real zdobył Puchar Hiszpanii po 18 latach. Sezon 2011/2012 prowadzeni przez niego "Królewscy" zdobyli pierwsze od czterech sezonów mistrzostwo Hiszpanii i jako pierwszy klub w Europie zakończyli sezon ze 100 punktami w tabeli (bilans meczowy 32-4-2), rekordem 32 zwycięstw w sezonie, w tym 16 zwycięstw na wyjeździe. Ze 121 bramkami zdobytymi w lidze klub poprawił rekord bramek zdobytych w sezonie (poprzedni to 107 goli ustanowiony w sezonie 1989/90 przez Królewskich), 51 goli zdobytych na wyjeździe oraz najlepszy bilans bramkowy (+89). We wszystkich rozgrywkach Real strzelił 172 gole, dzięki czemu poprawił klubowy rekord (158 bramek w sezonie 1959/60). W Lidze Mistrzów Real dotarł do półfinału gdzie po konkursie jedenastek uległ Bayernowi Monachium. W sierpniu 2012 roku zdobył z Realem Madryt Superpuchar Hiszpanii.